Pokhara - Kathmandu - Dubai

Dag 14

Vandaag zitten we rond 7 uur in de bus. Het clubje bestaat uit 6 aangezien de andere helft van de groep heeft besloten om met het vliegtuig naar Kathmandu te reizen. Wij, Alistair en Helena, Danny en Maggie hebben ervoor gekozen om met de bus te gaan. Als snel lijkt dat een goede keuze omdat de vlucht minimaal 5-6 uur vertraging heeft opgelopen. Sneu voor aangezien zij het vliegtuig pakten om zo lang mogelijk te kunnen doorbrengen in de hoofdstad van Nepal. Even lijkt het erop dat wij met de bus eerder zullen aankomen dan. Maar je voelt het al, helaas. Opeens lijkt er op iedere bergpas een verkeersopstopping te zijn. Uiteraard wordt er ook nog geluncht onderweg. Het landschap is prachtig maar de rit is lang en schiet helemaal niet op. Uiteindelijk komen we helemaal gammel om 18 uur aan in Kathmandu.

Om 19.30 staat ons laatste gezamenlijke etentje op het programma, dus het is even de tassen dumpen en snel door. Davey heeft een gezamenlijke kaart voor onze gids geregeld en iedere doet een flinke fooi in de bijgesloten envelop. De sfeer is gemoedelijk, bruisend en emotioneel. Je maakt zoveel mee samen gedurende twee weken en zoals gezegd is de groep volledig met elkaar versmolten. Het voelt raar dat je deze mensen wellicht nooit meer gaat zien. Ongeacht het feit dat de klik zo goed was beseft iedereen als snel, dit gaat ook weer verwateren. Davey neemt het woord om onze gids te bedanken en iedereen beaamt de mooie woorden. Hij heeft niets laten liggen om ons een droomreis te bezorgen. Innige omhelzingen volgen na het eten, waarbij die tussen Davey en Roberta intens is. Roberta is bijna 50 en heeft zich ontpopt tot moeder van de groep en de klik tussen haar en Davey was er direct. Ze kunnen elkaar moeilijk loslaten, de tranen vloeien en er wordt plechtig beloofd elkaar op te gaan zoeken.

We gaan nog even snel met Danny, Alistair en Helena op klankschalen-jacht, maar als die jacht voortijdig strand zoeken wij de hotelkamers op. Morgenochtend moeten we om 6.30 uur stand-by staan. Dan kunnen we ieder moment opgeroepen worden om onze helikoptervlucht naar de Mount Everest te maken. Tijdens de busreis hét gespreksonderwerp. De spanning zit er al aardig in.

Dag 15

De laatste dag wordt er één om nooit te vergeten. Om half 7 zijn de tassen gepakt en is het wachten tot we groen licht krijgen. En dat krijgen we uiteindelijk pas om 9 uur. Om 9 uur staat de jongen van de helikoptervluchten in de lobby en worden onze tassen in de taxi geladen. We zetten koers richting het vliegveld van Kathmandu. Na de vlucht zullen wij direct op de vlucht richting Dubai stappen, het past allemaal net.

In de ochtend was het winderig in de Himalaya's en daarom was onze vlucht uitgesteld. Het is nog steeds te winderig om op het Everest Basecamp te landen naar we besluiten toch door te zetten, dit is echt once in a lifetime. Na de laatste plasjes nemen we allemaal plaats in de helikopter. Shit just got real. Voor we het weten stap de piloot in, gieren de propellers en stijgen we op om met een geweldige u-turn af te buigen richting de Himalaya's. En wat is dit en bijzondere ervaring. Via koptelefoon kunnen we met elkaar communiceren maar alle vijf slaan we dicht van de verwondering. We vliegen Kathmandu uit en binnen een half uur vliegen we tussen en over de Himalaya's. Kan iemand ons knijpen? Dit voelt zo bizar surrealistisch. Je moet jezelf echt even toespreken om te beseffen waar je bent en wat je aan het doen bent.

Na ongeveer een uur landen we op om en nabij 4000 meter hoogte bij het Mount Everest hotel waar we prachtig uitzicht hebben op het hoogste puntje van onze aardbol. Ruim 6200 meter. Na een koffie en een gember theetje worden we al snel gemaand. We moeten verder, er komt namelijk minder weer aan en nu is het nog helder. Gelukkig hebben we de foto's nog. We krijgen vanuit het hotel een andere piloot die vier strepen heeft en duidelijk van wanten weet. Honderduit verteld hij wat we allemaal zien met de stuurpook nonchalant in z'n handen. Ook verteld hij dat hij de enige is die vandaag over het Everest Basecamp durft te vliegen, dus we hebben "geluk". Als we er aankomen kunnen we de Everest bijna aanraken, onwerkelijk en in absolute stilte aanschouwen we dit natuurfenomeen. Natuurlijk balen we dat we niet uit kunnen stappen maar we beseffen ons dat we desondanks op een magische plek zijn waar we waarschijnlijk nooit meer terug zullen komen.

De piloot geeft aan dat we nu snel met een omweg terug moeten omdat het zicht vermindert, maar wat zijn wij blij dat we dit hebben mogen zien en ervaren. Bizar mooi. De terugweg is inderdaad mistig en helaas heeft Davey toch ook weer een plastic zak nodig omdat ze last heeft van hoogteziekte. Ook de pilletjes werken dus niet voldoende. Gelukkig zijn we onderweg terug naar Kathmandu en dalen we snel. Met hoogteziekte de Mount Everest besteden, dat doen niet veel mensen je na.

Terug op het vliegveld is iedereen gaar. Het is moeilijk uitleggen wat 3 uur in een helikopter met je doet, maar je bent aardig verkreukeld. Het meest vreemde is dat wij nu worden gescheiden van onze maatjes van de afgelopen twee weken. Wij worden naar het vliegveld gebracht en zij terug naar het hotel. Het voelt heel raar om nu binnen een minuut afscheid te moeten nemen, maar that's life. We noemen het geen afscheid, maar tot snel. Alistair en Helena wonen vlak over de grens bij Ruurlo, dus daar gaan we zeker binnenkort een hapje mee eten. Danny en Roberta wonen beide in of vlakbij Londen dus ook hen gaan we proberen te zien in de toekomst.

Voor we het weten lopen we de ongeorganiseerde en krakkemikkige terminal van Kathmandu in. Toch is alles goed geregeld en hang ik al snel weer in een rolstoel. De vlucht naar Dubai gaat smooth, op de laatste kilometers na. Na wat lichte turbulentie trekt de piloot twee keer apart aan het stuur. Nog nooit eerder meegemaakt. Gelukkig krijgt Davey het niet mee. Nadat we zijn geland op Dubai gaat alles snel, binnen 50 minuten liggen we op een heerlijke hotelkamer bij te komen van onze bijzondere reis. Het moet nog even allemaal indalen maar dat gaat de komende dagen in Dubai waarschijnlijk wel komen.

Dubai

Tot en met donderdag 16 feb blijven we in Dubai. We zitten in een heerlijk 4-sterren hotel met 5 verschillende restaurants, een gym, een spa en een goed zwembad. Eigenlijk doen we in Dubai niets behalve uitslapen, zonnen en lekker eten (voornamelijk in het hotel). Dit hadden we echt even nodig. Op dinsdag gaan we even naar het grootste winkelcentrum in Dubai met een aansluitend bezoekje aan de Burj Khalifa (het hoogste gebouw ter wereld). Woensdagavond eten we, op aanraden van Bart en Christina, in het restaurant Weslodge op de 68ste verdieping van het Marriot hotel. Het uitzinnig is futuristisch en adembenemend. We eten kreeft en een heerlijke salade, niet alleen op hoogte maar dus ook lekker uit de hoogte. Dit was een heerlijk afsluiter van een geweldige trip.

De laatste dag kunnen we weer heerlijk uitslapen, nog een aantal uren bijkleuren aan het zwembad en voordat we het weten is het 14 uur en staan we bij de check-out van ons hotel. We rollen vervolgens Dubai airport binnen en worden met een mini hijskraan uiteindelijk het vliegtuig ingetakeld, met nog twee Volendamse vrouwen. We moeten er smakelijk om lachen.

Helaas gaat het op de vlucht van Transavia mis. Als wij al lang en breed zitten blijkt er een technische foutmelding op de linkermotor te zitten. De andere passagiers staan inmiddels in een dichte bus naast de open motor en de paniek slaat bij sommigen toe. Anderen blijken boos en een tikkeltje agressief door het wachten in de hete bus. Sommigen weigeren te boarden, anderen stappen weer uit en het mankement is pas na anderhalf uur verholpen. De piloot besluit in overleg met Amsterdam de vlucht af te blazen. Wat een domper. De piloot kan de veiligheid van de bemanning en de reizigers niet garanderen en annuleert daarom de heleboel.

Uren wachten we zonder duidelijkheid. We krijgen inmiddels akkoord van Transavia om de eerstvolgende vlucht met Emirates op hun kosten te boeken. 1000 euro p.p. en vertrekt morgenochtend om 8 uur. Inmiddels is het 23.00 en samen met de Volendamse dames nemen we een taxi naar het hotel dat we geboekt hebben. Iets over 12 liggen we verbouwereerd in bed met 5 uur slaap voor de boeg. Nu maar hopen dat Transavia haar beloftes nakomt.

Inmiddels hangen we in de lucht met een Emirates dubbeldekker. Wat een wereld van verschil. Geen asociaal volk aan bord, keurig personeel en heerlijk eten. Ook kan ik naast Davey zitten omdat de meneer naast haar zo vriendelijk is om zijn stoel met mij te ruilen. Op naar huis zodat we lekker op ons gemak alle foto's kunnen terugzien. Wat een tocht, wat een reis. Op naar de volgende.

Tot snel!

Pokhara

Dag 12

We kruipen richting het einde van de reis en het tempo van reizen neemt duidelijk af

We hebben dagelijks meer vrije tijd om even lekker bij te komen, te shoppen of zelf gekozen activiteiten te ondernemen. De meeste zieken zijn weer op 80% en dat is maar goed ook want we hebben vandaag weer een lange busreis naar Pokhara op het programma staan.

Rond 07.30 uur nemen we afscheid van de inwoners van de gemeenschap waar we zijn verbleven. De ontbijtpakketjes met pannenkoeken stonden vanmorgen vroeg al voor ons klaar. De rit blijkt uitermate hobbelig en zelfs degenen met de sterkste maag hebben het af en toe moeilijk. Doordat Nepal tijdens Covid vrijwel geen inkomsten uit toerisme had zijn de wegen ontzettend verslechterd de afgelopen twee jaar en was er geen geld voor onderhoud. Je ziet langs de weg dat er inmiddels weer keihard gewerkt wordt om weer op het oude niveau te komen en zelfs verder dan dat.

We stoppen tijdens de lunch bij een restaurantje dat schitterend uitzicht geeft over de rivier tussen de bergen. Het gletsjerwater reflecteert prachtig in het zonlicht. Ik zou zo een maand in dit land kunnen rondtrekken. Met een brace om is het iets lastiger omdat er weinig vlakke stukken zijn. Ik ben inmiddels volleerd trappenloper met krukken en dat is überhaupt nodig om hier de toiletten te kunnen bereiken.

Inmiddels heeft Roberta een uitgebreide lunch besteld, terwijl we instructies hebben gekregen om het kort te houden. Roberta is een 49-jarige Italiaanse die ooit voor 3 maanden naar Londen ging om vervolgens te blijven hangen en in Londen een gezin te stichten. Roberta is inmiddels haar simkaart kwijt, kwam twee dagen te laat in India voor de tour, is koopziek en grijpt ieder moment aan om te shoppen, maakt foto's van suikerpotjes en verteld iedereen die het wil horen over haar spirituele reis langs Shakra's en het ontdekken van haar Yoni. Haar lach is aanstekelijk en ze heeft een hart van goud, dus de groep neemt haar streken voor lief.

Voordat we in Pokhara zullen aankomen hebben we nog een tussenstop bij een organisatie die wordt ondersteund door G-adventures (onze reisorganisatie). De organisatie zet zich in voor vrouwen die het slachtoffer zijn geworden van mensensmokkel en worden gedwongen te werken in de prostitutie of ander zwaar werk. De mensensmokkelaars gaan gewiekst te werk en halen hun slachtoffers met valse beloftes uit bergachtige gebieden, zonder internet en educatie. We krijgen hier een korte kookles en vervolgens een presentatie die bij alle groepsleden een diepe indruk achterlaat.

Rond 17.30 uur komen we eindelijk aan in Pokhara en krijgen we met Alistair en Helena een korte rondleiding door het centrum. Het lopen met de brace gaat iedere dag beter en ook houd ik het langer vol. Pokhara is een hippie-achtig stadje dat veel backpackers trekt door de gezelligheid en het Westerse sausje dat over de stad hangt. Koffietentjes met geweldige cappuccino's, Europese lunch en ontbijtjes (waar iedereen na twee weken curry, thali en naan duidelijk aan toe is) en veel kroegen en pubs. Vergelijkbaar met Changmai en Pai, voor de mensen die in Thailand zijn geweest.

Tijdens de busreis hebben we met onze Duitse vrienden topoverleg gehad. We zijn er namelijk achtergekomen dat de vlucht die we door Himalaya's hebben geboekt, er één is die gedaan wordt met een klein vliegtuigje. Echter hadden wij een helikoptervlucht op het oog. Een helikoptervlucht is een stuk prijziger omdat er maar 5 mensen in passen. Al snel zijn we het erover eens dat het een once-in-a-lifetime ervaring is en daarom boeken we een privé helikopter op de laatste dag van onze trip. De andere vlucht kunnen we kostenloos annuleren. Omdat we met vier zijn, hebben we dus nog een plek over in de helikopter en Alistair en ik hebben tegelijk hetzelfde idee. Tijdens deze reis zijn we met Alistair, Helena, Davey, Nick en onze vriend Danny een groep in een groep. We weten echter dat Danny op budget reist en daarom willen we hem een waanzinnige ervaring deels cadeau doen. De helikopter met 4 personen is iets goedkoper dan een helikopter met 5 personen, dus we bieden hem aan om voor dat aanvullende bedrag, hetgeen echt een waanzinnige deal is, mee te gaan op deze geweldige trip. Na kort nadenken hapt hij toe en dus stappen we zaterdag met z'n vijven in de helikopter richting het Everest Basecamp op 5500 meter hoogte. Op de laatste dag het hoogtepunt van de trip , letterlijk en figuurlijk.

Hoe hecht de groep is blijkt vanavond ook weer. Met onze Duitse vrienden zitten we al snel aan een ijskoud biertje en een heerlijke pizza in Busy Bee, the place to be in Pokhara. Als we een foto posten in de WhatsApp-groep schuift binnen 15 minuten iedereen aan en zitten we met z'n allen te genieten van de livemuziek, het eten en de ijskoude drankjes. Heerlijk om even te relaxen. Als de vermoeidheid controle over ons neemt, gaan we naar bed. Morgenochtend lekker uitslapen.

Dag 13

Een aantal groepsleden staan vroeg op om de zonsopgang te zien vanaf een nabij gelegen berg. Echter zijn de vooruitzichten voor het weer slecht en is de kans groot dat er niets te zien is. Wij besluiten daarom lekker uit te rusten en niet mee te gaan. We blijven lekker tot 10 uur liggen en zien dan op WhatsApp dat de vroege vogels een heerlijk ontbijtentje hebben gevonden. Rond 11 uur sluiten we daar aan voor een brunch, een echte cappuccino en een heerlijk ontbijt met vers brood, ei en avocado. No place like home. Op de berg bleek inderdaad helemaal niets te zien door de mist, dus we zijn blij dat we zijn blijven liggen. Na de brunch gaan we met een groot deel van de groep naar het op een steenworp afstand gelegen meer om in het middagzonnetje een relaxed boottochtje te maken. Er wordt veel gelachen, de sfeer is ontspannen.

Ik ben redelijk vermoeid door het vele lopen van de avond ervoor. M'n kuit en bovenbeen vertonen langzaam weer tekenen van leven, maar het vele lopen eist wel even z'n tol. Ik blijf daarom lekker achter in de hotelkamer en Davey gaat op pad met Alistair en Helena om te shoppen. Rond een uur of half vier ga ik weer naar hetzelfde tentje voor een nieuwe ronde cappuccino's. Binnen 5 minuten heb ik Davey gespot tussen het winkelde publiek en al snel sluiten zij ook aan voor een welverdiende versnapering. Trots worden de schoenen, klankschaal, jurken en oorbellen getoond.

Voor de helikoptervlucht hebben we warme jassen nodig en hier worden goede namaak NorthFace jassen verkocht. We gaan dus met z'n allen op pad om een nieuwe jas te scoren. Binnen 10 minuten ben ik eruit, maar Alistair is nogal besluiteloos. Aangezien shoppen één van mijn favoriete hobby's is, hobbel ik er gezellig achteraan. Vlak voor etenstijd is iedereen geslaagd en gaan we voor een typisch Nepalees gerecht: pizza.

Na het eten sluiten we af met een koude goudgele rakker in The Irish Pub. Vóór 21 uur zijn we terug op de hotelkamer om te genieten van de warme douche (die zijn spaarzaam deze reis) en nog even wat bewegingsoefeningen voor m'n pootje. Morgenochtend om 07.15 in de bus voor de laatste sessie richting het eindpunt: Kathmandu.

Royal Chitwan National Park

Dag 11

Na lekker uitslapen en een goed ontbijt gaat de groep om 10 uur op een fietstocht door de omgeving. Voor mij dus wederom even wat me-time. Davey komt enthousiast terug en laat foto's zien waarop zij Nepalese vrouwen helpen met het plukken van mosterdzaden. Het zijn prachtige plaatjes. Het reizen met een groep heeft voor- en nadelen. We reizen snel en er moeten een hoop meningen gemanaged worden. Toch is er in deze groep veel synergie en gaat iedereen met de stroming mee. Aan de andere kant kom je met een gids op prachtige plekken die je anders zelf never nooit had gevonden.

De gehele middag zal in het teken staan van een jeepsafari in het Royal Chitwan National Park. Ik hoor je denken: 'een jeepsafari in Nepal?'. Dat dachten wij dus ook en iedereen die deze tour boekt blijkt hetzelfde te hebben. Toch is het park ongelofelijk divers. Zo leven er onder andere neushoorns, Bengaalse tijgers, beren en jachtluipaarden. Het park is ook echt een officiële jungle, ook iets dat wij totaal niet verwacht hadden.

Het park is schitterend en ongerept, maar behalve wat pauwen, een wild zwijn en een handvol herten komen we niet veel bijzonders tegen. Totdat we aan de oever van een rivier een neushoorn zien staan. We scheuren er in de jeep heen en kunnen de neushoorn tot op een meter of 50 benaderen. Op m'n krukken beweeg ik onhandig door het moerasachtige gebied achter de groep aan. Vlak voor de neushoorn zien we ook nog een zeldzame Gharial krokodil in het water drijven. En er gaat opwinding door de groep als we aan de oever verse tijgerpootafdrukken in het zand zien staan. Een vreemd idee dat er in het hoge gras achter ons een tijger op de loer kan liggen. Volgens de gids zijn de afdrukken niet veel ouder dan 15/20 minuten. Als de neushoorn besluit om tussen de struiken te verdwijnen springen we weer in de jeep om verder de jungle in te trekken.

Na een klein half uurtje rijden zie ik opeens iets in mijn linkerooghoek en roep ik: "Rhino!". Twee meter van onze jeep maakt een neushoorn zich uit de voeten omdat deze ons hoort aankomen. We rijden langzaam om de bosjes heen en staan oog in oog met een neushoorn die op nog geen 20 meter afstand van ons staat. Helaas mag ik van de gids niet op mijn krukken uit de jeep afdalen maar de anderen gaan we naar beneden en klimmen op de nabijgelegen toren om het dier van dichtbij en bovenaf te kunnen aanschouwen. Wauw, wat een fantastische en onverwachte ervaring. Dit is echt het hoogtepunt van de dag. Wanneer de neushoorn langzaam uit het zicht verdwijnt springen we voldaan in de jeep en rijden richting de uitgang van het park. We houden onze ogen wijd open in de hoop nog een tijger te spotten, maar helaas.

We eindigen de trip met een prachtige zonsondergang aan de nabijgelegen rivier met bier, thee en koekjes. Hierna gaan Davey, Roberta en ik nog even naar het centrum om een Nepalese simkaart te scoren. Davey en Roberta kopen bij een lokale houtbewerker ook nog een authentiek souvenir en zo komt de dag langzaam tot een einde. Morgenochtend zullen we om 7 uur richting Pokhara vertrekken en dus besluiten we na het avondeten snel af te ronden en onder de klamboe te kruipen.

Lumbini - Barauli community stay

Dag 10

Heerlijk geslapen en we hoeven pas rond half 9 in de bus te zitten. We rijden vandaag via Lumbini naar het Royal Chitwan National Park. In het National Park zullen we twee nachten verblijven bij de inheemse bevolking. Met Davey en Diandra gaat het alweer een stuk beter. Danny is echter nergens te bekennen. Die ligt nog te slapen en wil eigenlijk nog een paar uur blijven liggen. We laten Danny in het hotel achter en onze gids regelt dat hij later met een taxi achter ons aankomt.

De eerste opdracht van de dag is: pinnen. Blijkt nogal een ding te zijn in Nepal aangezien er maar 1 of 2 banken zijn die buitenlandse kaarten 100% accepteren. Gisteravond is het niet gelukt omdat de automaat uit stond en de eerste die we vandaag tegenkomen is "leeg". Uiteindelijk vinden we een werkende automaat waaruit iedereen geld kon opnemen. Maar wanneer bijna iedereen is geweest onstaat er wat rumoer, de pas van Molly is ingeslikt. Onze gids probeert hemel en aarde te bewegen en zijn contacten te bereiken om de automaat open te maken en de kaart terug te krijgen. Helaas, niets werkt en Molly is dus haar pas kwijt, gelukkig heeft haar zus nog een aantal passen en kunnen we dus weer verder. Inmiddels zijn we wel weer een uur verder en opeens klimt ook onze Danny aan boord van de bus. En zo zetten we zeil richting onze eerste stop van vandaag: Lumbini.

Lumbini is de geboorteplaats van Gautama Boeddha, de stichter van het Boeddhisme, die leefde van 623 tot 543 voor Christus. Lumbini is een van de vier belangrijkste pelgrimsplaatsen gerelateerd aan het leven van Boeddha.Lumbini staat sinds 1997 op de WerelderfgoedlijstvanUNESCO. In Lumbini bezoeken we een tempel die is gebouwd op de overblijfselen van een oude tempel. Binnenin de tempel kun je een soort bruggetje overlopen. Wanneer je voorover buigt zie je de exacte plek waarop volgens de overlevering Boeddha is geboren. Ook zie je op deze plek de welbekende bodhiboom, de boom waaronder Boeddha volgens de overlevering verlichting zou hebben gevonden.

Na het bezoek aan deze bijzondere plek hebben we nog een aantal uren in de bus voor de boeg richting het National Park waar we bij de Barauli's zullen verblijven. We verblijven daar in de speciaal voor toeristen gebouwde bungalows. De bungalows worden volledig onderhouden door de gemeenschap en alles dat er mee verdiend wordt komt ook de gehele gemeenschap ten goede. Op deze manier probeert men de tradities en de cultuur te bewaren.

Voor mij is het weer even tukkie tijd, terwijl de rest van de groep een prachtige ronde maakt door het dorp en de omgeving. De omgeving voelt ruig en sereen tegelijkertijd. De tijd heeft hier echt stil gestaan en de gastvrijheid is onovertroffen. Het landschap is echt oogverblindend mooi. En voor de verandering ook weer eens een paar goede happen frisse lucht, echt een verademing.

Zodra ik uit bed rol is de avond reeds gevallen en staat het bier, de popcorn en het kampvuur al klaar. Op het kleine plein tussen de bungalows staan twee mannen met trommels en een kleine 20 vrouwen klaar om voor ons een aantal traditionele dansen uit te voeren. Heel bijzonder om in deze omgeving dit van dichtbij mee te maken. Het vocale gedeelte van de act verdient nog wat aandacht, maar dat is hen vergeven. Tijdens de laatste dans wordt iedereen gevraagd om mee te doen. Ik fungeer als cameraman. Echt werkelijk een fantastische avond.

Bij het avondeten krijgen we Nepalese Thali, gezond en smakelijk. De zieken beginnen weer wat aan te sterken. Maar Molly, Erin en Helio gaan nu voor de bijl en gooien op hun beurt alles eruit. We zijn er nu wel vrij zeker van dat het laatste hotel in India de boosdoener is. Als iedereen al lang en breed op stok is, lossen Baghu, Alistair en ik in het buurthuis alle wereldproblemen op. Nadat we het eens zijn geworden, vertrekken we rond 11 uur richting de kamers om van een welverdiende nachtrust te genieten.

Varanasi - Nepal

Dag 9

De zondag begint vroeg en is voor ons helaas geen rustdag deze keer. Om 04.15 staan we allemaal in de lobby om aan boord van de bus te klimmen. We gaan India vandaag definitief achter ons laten en staan voor een 12 uur durende trip richting de grens van Nepal. We zullen beginnen met een 6 uur durende trip in de trein naar Gorakhpur om van daaruit met een bus naar onze lunchplek te rijden. Van daaruit in één ruk door naar de grens om vervolgens zo snel mogelijk een exitstempel van India te bemachtigen en vervolgens het visum en stempel een kilometer verderop in Nepal.

Onze gids heeft ons twee dagen geleden aangegeven dat als we op andere plekken eten dan door hem aangewezen, hij genoodzaakt is om ons achter te laten als we daarvan ziek worden. Hij heeft dat al eens eerder meegemaakt, je mist dan een aantal dagen en moet de groep later weer inhalen.Helaas gaat het al voordat we de trein bereiken goed mis. Davey heeft vannacht alles er aan beide kanten uitgegooid. Als we beneden komen zien we ook Danny ongemakkelijk heen en weer lopen. Als ik vraag of het gaat, zegt hij: "I feel fucking sick man, been throwing up all night". Uiteraard wil niemand dat onze gids Baghu dit hoort voordat we in de trein zitten. We klimmen aan boord van de bus en staan binnen een half uur op het station van Varanasi.

We zorgen dat Davey en Danny wat achteraan lopen. Links en rechts verdwijnen zij tussen wat geparkeerde auto's om uit het zicht van de gids nog één keer alles eruit te gooien. We moeten last minute van platform wisselen en een stuk lopen. Op dat moment blijkt ook Diandra ziek te zijn en bijna flauw te vallen. Oh men, de laatste dag in India en er gaan toch nog een aantal mensen voor de bijl.

Zodra de trein begint te rijden begint het onze gids te dagen dat er een aantal mensen goed ziek zijn. We hebben niet op gekke plekken gegeten maar denken dat het de laatste dag in het hotel is misgegaan. Meteen worden alle reisapotheken geplunderd om onze zieke kindjes te verzorgen, maar het wordt voor hen een uitzonderlijk lange dag.

Aangekomen in Gorakhpur, na een lange treinreis van ongeveer 6 uur, staat ons een "kleine" verrassing te wachten. In letterlijke en figuurlijke zin omdat we in een bus van 6 bij 2 meter gepropt worden om de tocht naar de grens vol te maken. Onderweg nog een stop bij een collega van onze gids om te lunchen, mooie ervaring om bij locals thuis te eten. Davey en Danny krijgen niets naar binnen en Diandra maakt zelfs even gebruik van een slaapkamer om een half uurtje te slapen.

Tegen zonsondergang komen we eindelijk aan bij de grens. In een klein kantoortje moeten we onze exitstempel halen waar 3 gepensioneerde mannen, die zelden een computer hebben gezien, ons extreem traag van wat inkt in ons paspoort voorzien. Een uur later maken we ons uit de voeten naar het Nepalese immigratiekantoortje 600 meter verderop. Ik word als een koning op zijn troon op een rickshaw gezet zodat ik niet hoef te lopen. Onze gids heeft werkelijk alles tot in de puntjes geregeld.

Aangekomen bij het kantoortje moeten we 40 dollar per persoon betalen voor ons visum. Alleen het aftikken van de dollars kost al een half uur aangezien de man die het geld incasseert, ieder biljet grondig onderzoekt op scheurtjes, penstrepen of andere oneffenheden. Ieder biljet moet klokgaaf zijn om door de ballotagecommissie te komen. Gelukkig hebben we de Amerikaanse zusters Molly en Erin mee die een zak vol vers gepinde 20 dollarbiljetten bij zich hebben. De man drijft het zo extreem op de spits dat de Amerikanen op een gegeven moment 20 biljetten voor de man neerleggen en zeggen: "Hier kies jij de mooiste maar".

Als klap op de vuurpijl is het immigratieformulier van Davey verkeerd ingevuld en moet deze opnieuw. Rond 19 uur is alles ingevuld en stappen we onze nieuw bus in die echt super is. Deze bus zal de rest van de trip bij ons blijven dus dat is echt heel fijn. Nog 45 minuten rijden richting het hotel. Tijdens de rit weet je niet wat je meemaakt. Na een week in een land met 1.4 miljard mensen en toeterende tuktuk's die je om de oren vliegen is Nepal met z'n 30 miljoen inwoners en kalme straten een oase van rust.

De hotels in Nepal zijn ook veel beter omdat Nepal voor 60% leunt op toerisme en India voor slechts 1%. Er is dus veel concurrentie en daarom is de kwaliteit hoger. Na een schaal Nepalese Momo's en een welverdiend ijskoud biertje nemen we een warme douche en vallen als baby's in slaap. Wat een dag, maar we zijn er.

Orcha - Varanasi

Nou lieve mensen, daar zijn we weer. 10 dagen India, voelt als een half jaar in het gewone-mensen-leven. Ik zei gisteren tegen Davey, je bent blij dat je het hebt meegemaakt maar je bent ook blij dat je de oversteek gaat maken naar een rustiger oord: Nepal. Momenteel zitten we in de trein richting de grens met Nepal. Wordt een lange vandaag. 6 uur met de trein, dan 3 uur met de bus, de grens over en dan nog een uur met de bus. In ieder geval ruim voldoende tijd om de blog weer eens wat bij te werken en het gekkenhuis dat India heet tot in detail te beschrijven.

Dag 5

Na een magische dag 4, vandaag een relatief vroege ochtendtrein richting het kleine Orcha. Orcha moeten we eigenlijk zien als een korte aanloop van de lange trip naar Varanasi. 3 uur treinen in het ochtendgloren van een ontwakend India. Wanneer je het oog over de straten en de velden laat glijden dan zie je alles dat je van India gewend bent te zien op tv. Straatkinderen die al spelend al het leed lijken te vergeten, het kastensysteem dat duidelijk zichtbaar is door de gehele maatschappij en over straat lopende koeien die overal voor verkeersopstoppingen zorgen.

Orcha is voor Indiaase begrippen een minuscuul dorpje, een druppel in een oceaan vol met steden waarvan je niet wist dat deze zo immens groot en overbevolkt konden zijn. Om die reden is Orcha voor ons als gezelschap een oase van rust en vooral schone lucht. Want dat is iets waar in de grote steden van India een chronisch gebrek aan is. Het hotel is brandschoon, je kunt er van de vloer eten. Ligt niet in de planning, maar het is mogelijk.

De tuin van het hotel heeft een prachtig uitzicht op, het op de achterliggende heuvel gebouwde, Orcha Palace. De groep zal vanmiddag het Orcha Palace bezoeken en een religieuze ceremonie bijwonen. Na alle indrukken van gisteren en het vele reizen besluit ik binnen te blijven en een gat in de middag te slapen. We spreken af dat ik tijdens het diner weer aansluit. Ik heb eigenlijk in mijn hoofd dat ik in ieder geval alle absolute hoogtepunten wil meepakken, dus als ik links en rechts een tempel of een ceremonie moet missen dan doe ik dat. De rolstoel voor het bezoek aan het paleis was al gereserveerd maar toch bedank ik.

Aangekomen bij het restaurant spreken de foto's en de verhalen weer tot de verbeelding. Wederom National Geographic waardige kiekjes die vrijwel iedereen met een relatief nieuwe telefoon tegenwoordig binnen een aantal seconden kan schieten. Helaas mis je af en toe toch wel wat dingen waar je achteraf graag bij had willen zijn. Maar dat wisten we ook vooraf, dus ik kan er goed mee leven.

Omdat we ook de volgende dag een vrij relaxte dag hebben wordt er spontaan besloten om in de tuin van het hotel een kampvuurtje te maken en een flink aantal halve liters bier te laten aanrukken vanuit een verder gelegen stad. Blijkbaar is bier hier niet standaard voorhanden. Muziek knalt uit de speakers en de telefoon gaat rond om zo om beurten een nummertje te kunnen kiezen dat in het land van herkomst populair is. Danny en Roberta showen de Engelse dansmoves, Diandra gooit de Braziliaanse heupen los en Juan en Daniella trakteren ons op een aantal uitvoeringen van de Merengue die toch minimaal van hoogwaardig amateurniveau zijn. Zodra de biertjes op zijn dooft langzaam het kampvuur en gaat iedereen om en om richting de kamers. De groep wordt steeds hechter en dat geeft extra kleur en waarde aan de reis.

Dag 6

Laten we dit een rustdag noemen richting de nachttrein die we vanavond zullen pakken. Vrijwel iedereen slaapt de ochtend door. Sinds gisteren staat er een groot bord voorin het hotel waarop alle massages staan die je vandaag in het hotel kunt krijgen. Vrijwel iedereen neemt er één. We kunnen wel zeggen dat iedereen bijzondere ervaringen heeft. Al snel sijpelen de berichten binnen: het was wel ok, een beetje gek, maar we hebben weleens beter gehad. Toch gaan we er maar voor.

De man die mij de massages geeft begint met een hoofd-, nek- en schoudermassage. Ontzettend goed en ontspannen. Het tweede deel van de massage had in mijn ogen iets van een aromatherapeutische behandeling moeten zijn...Deze meneer laat mij even de ogen opendoen en zegt in gebrekkig Engels: "Medicine, medicine", tegelijk wijzend op zijn keel. Ik knik maar instemmend, geen idee wat de beste man bedoelt. Maar al snel wordt dat duidelijk. Ik lig op m'n rug en hij laat eerst in mijn rechterneusgat een druppeltje van het goedje vallen. Daarna begint hij het langzaam via de buitenkant van mijn neus in te masseren. Je bent even zoekende naar hoe je moet ademhalen. En zodra je dat onder de knie hebt druppelt het spul via je neusholtes langzaam je keel in. Alwaar het een zeer onaangename prikkende werking heeft. Zowel het linker- als het rechterneusgat komen 3 keer aan bod. Mijn god, wat een onverwacht bizarre ervaring was dit. Dat kostte dus nog geld ook, haha.

Davey, heeft ook een bijzonder verhaal. Zij krijgt een full body massage van een vrouw en ook haar twee kinderen zullen de gehele massage aanwezig zijn. Echt rustgevend is het dus niet. Het dochtertje knijpt geregeld zachtjes in Davey haar arm en vindt het duidelijk spannend dat daar een grote witte vrouw bij haar moeder op de behandeltafel ligt. De opwinding bereikt een climax wanneer het meisje zelfs dermate geïntrigeerd blijkt te zijn door de tepels van Davey dat zij tegen haar moeder zegt: "look!", terwijl ze Davey haar tepel aanraakt.

We komen redelijk tegelijk uit de behandeling, kijken elkaar aan en beginnen spontaan te lachen. Over een aantal weken maar even onze zonden reinigen in Fort Beemster. Ook weer typisch India waar dit soort dingen de normaalste zaak van de wereld is.

Dan is het uiteindelijk zover en stappen we in een auto richting het station om de nachttrein richting Varanasi te nemen, onze laatste stop in India. De nachttrein is een ervaring op zich. De slaapcoupes bestaan uit een lange gang met aan de ene kant van het gangpad twee bedden boven elkaar en aan de kant een soort hokje met links en rechts drie bedden boven elkaar, waarvan het middelste bed aan twee haken vastgemaakt dient te worden. De bedden zijn van hetzelfde materiaal als een massagetafel en dus niet heel erg comfortabel, ondanks dat we eersteklas reizen. Ruimte is er amper, dus je bent gedwongen om direct te gaan liggen. Je krijgt twee lakens, één voor op het bed en 1 voor onder de deken die je krijgt. Ook krijg je één klein kussentje. Ik slaap onderop en Davey een bedje daarboven in het midden. Naast mij ligt een oudere local die direct alle lichten uit knalt en iedereen dwingt tot het doen van een poging tot slapen. Oordopjes in, ogen dicht en daar gaan we.

Dag 7

De nacht kom je door met hazenslaapjes van 2 á 3 uur per keer. De reis duurt 11 uur en door het ruimtegebrek blijf je toch draaien. De man naast mij heeft vannacht in z'n slaap een heel regenwoud gekapt. Echt niet te harden. Slaapabneu is er niets bij. Gelukkig kom ik met de oordopjes redelijk de nacht door, ik word vrijwel alleen wakker van de 4 keer dat de man naast mij naar het toilet gaat. Ook doet hij om 8 uur in de ochtend alle lichten aan, gaat bij een andere local aan het voeteneind zitten en zet op volume 48 een YouTube filmpje aan. De man wordt op meerdere manier duidelijk gemaakt dat zijn gedrag niet gewenst is, maar hij trekt zich er niets van aan. Andere cultuur is prima, asociaal gedraag is echter universeel herkenbaar.

Rond 10.30 staan we dan eindelijk op het station van Varanasi. We worden door onze gids gewaarschuwd dat Varanasi de gekste van alle steden is waar we zijn geweest en hij benadrukt met klem dat je een mondje moet gebruiken tegen de uitlaatgassen. De bus staat klaar, we springen erin en zijn onderweg naar het hotel.

Aangekomen bij het hotel is iedereen gesloopt en al snel merken we dat in Varanasi de hygiëne ook niet heel hoog in het vaandel staat. Het hotel is enigzins in staat van verval en het is duidelijk dat er met de Franse slag wordt schoongemaakt.

Varanasiis een stad in de Indiase deelstaat Uttar Pradesh. Ze bestaat al langer dan 2700 jaar en is een van de oudste steden ter wereld. De stad ligt aan de heilige rivier de Ganges, in het (gelijknamige) district Benares (Varanasi) en heeft ongeveer anderhalf miljoen inwoners. De stad is een van de belangrijkste pelgrimsplaatsen voor het Hindoeïsme in India. Pelgrims komen zich ritueel reinigen in de rivier op daarvoor bestemde oevers (zogenaamde ghats). Zoals onze gids later zal zeggen over de Ganges waaraan Varanasi ligt: "You are now on the most holy river, in the most holy place watching the most holy ceremony".

De groep gaat weer op een oriënterende wandeling en ik zal later aansluiten bij de bootreis over de Ganges. Ondertussen doe ik even een powernappie in het hotel. Aan het einde van de middag spring ik in een tuktuk om mij te voegen bij de rest van de groep. Onze gidsheeft geen woord teveel gezegd. De 45 minuten durende rit door de straten van Varanasi is chaotisch en je wordt letterlijk doof getoeterd. Of het mondkapje veel verschil maakt is de vraag maar het maakt de prikkeling in de keel wel iets dragelijker. Aan de ogen voel je hoe heftig de uitlaatgassen hier zijn. Als buitenstaander voel je je na zo'n rit behoorlijk misselijk.

Aangekomen aan de oever van de Ganges moet ik met mijn krukken eerst nog wat steegjes door waar de menselijke uitwerpselen langs de kant van de weg liggen. Goede acrobatische oefening op krukken. Vervolgens moet ik nog 40 tredes (schatting, niet geteld) omlaag huppen met m'n krukken alvorens ik professorisch de boot wordt ingetakeld.

En toch is het allemaal de moeite waard. De Ganges is dus één van die plekken die ik tijdens deze reis niet wil missen.Voor dehindoesis de Ganges een heilige rivier. Hindoes vereren de riviergodinGanga, waar om de twaalf jaar een festival van 55 dagen voor wordt gevierd. Ook buiten dit festival om trekken jaarlijks miljoenen hindoes naar steden aan de Ganges om hunzielte reinigen door zich te wassen in de rivier. Als hindoes sterven, worden zij gecremeerd. Hun as wordt daarna als het kan in de Ganges gegooid.

De Ganges is een van de meest vervuilde rivieren ter wereld. De vervuiling wordt veroorzaakt door uitwerpselen, as, menselijke resten en chemische middelen. Door het op veel plaatsen ontbreken van riolering komen de uitwerpselen van omliggende bewoners vaak rechtstreeks in de rivier terecht. Tegelijkertijd wordt het rivierwater gebruikt om mee te koken en om in te baden. Smerige heiligheid zullen we maar zeggen?

De bootreis is echter prachtig. We aanschouwen de crematies en de ceremonies vanaf het water. Je voelt aan alles dat je op een zeer heilige en mythische plek bent. Ter afsluiting mag iedereen twee van de welbekende waxinelichtjes omringd met bloemen het water op laten en twee wensen doen. Alle lichtjes die op het water drijven geven het geheel een nog dramatischer effect. Davey is er even emotioneel onder, ondanks dat het een gestoord land is, is India alles dat zij zich er bij heeft voorgesteld.

We eten nog even vlug iets in een restaurant maar iedereen is uitgeteld en gaat al snel naar bed.

Dag 8

We komen langzaam in het deel van de trip dat de dagen iets minder gevuld zullen zijn. Vandaag staat alleen nog de sunset bootreis op de Ganges op het programma. De Ganges in de ochtend is namelijk een totaal andere ervaring dan de Ganges in de avond. Om te beginnen zijn we mooi op tijd voor een prachtige zonsopgang vanaf het water. Het zorgt dat de hele groep een minuut of 10 ademloos zit te kijken.

Langs de oevers staan mensen zich uitgebreidt te wassen om vervolgens een "verfrissende" duik te nemen. Als westerling ben je direct 5 dagen ziek als je dit doet. Het idee erachter is het wegspoelen van jouw zonden op een van de heiligste plekken uit het Hindoeïsme. Ook worden er weer verschillende ceremonies afgespeeld. Ik zeg tegen Davey dat ik hier eigenlijk voor het eerst het gevoel heb dat er geen element aamwezig is waarbij het de bedoeling is om toeristen te trekken of geld te verdienen. Deze mensen geloven intens en oprecht in hun rituelen, ceremonies en goden. Geen Indiër kan eraan ontsnappen. Zelfs onze gids, waarvan wij het idee hebben dat hij een moderne jonge gozer is, is diep religieus en heeft op zijn nachtkastje ook een flesje met heilig water uit de Ganges staan.

Na de bootreis voor de laatste keer de 40 traptredes op krukken omhoog. Wauw, dit hebben we dan ook weer gezien en achter de rug. Na wederom een gestoorde rit in de tuktuk terug naar het hotel krijgen we de keuze: nog een ronde met een tuktuk langs wat tempels en een zijdeweverij of relaxen in het hotel. Voor ons beide was het een vrij intense week. We hebben het gevoel dat we al zoveel gezien hebben en al een maand op pad zijn. Morgen staat de lange trip naar Nepal op het programma. Lang verhaal kort: wij blijven met onze Britse vriend Danny in het hotel.

We pakken nog wel even een tuktuk om langs een restaurant te gaan dat de wel bekende Samosa's verkoopt. Die moeten we toch een keer geprobeerd hebben. Samen met Danny hebben we eigenlijk al snel spijt. Het is een ongelofelijk gekkenhuis op de weg en de uitlaatgassen grijpen je bij de keel. Op de terugweg naar het hotel bezweren we dat dit onze laatste keer in een tuktuk is in India, haha.

Een half uurtje later zitten we op de rooftop van het hotel in een heerlijk zonnetje te genieten van een ijskoud biertje. Met Danny hebben we het over thuis, de afgelopen reizen en de dromen voor de toekomst. We doen nog een afzakkertje in de bar van het hotel. Zodra de groep terug is dineren we in het hotel en gaan we vroeg naar bed. Morgenochtend om 04.15 in de lobby van het hotel.

New Dehli - Jaipur

Dag 1

Na nog lekker wat relaxen in het zonnetje in de tuin bij ons eerste hotel, bestellen we een Uber. Die komt binnen 3 minuten aan en voor we het weten staat het hotelpersoneel onze tassen al in te laden. 1 omdat ik natuurlijk met krukken loop en 2 het hier echt in de cultuur zit om behulpzaam te zijn. De Indiaase cultuur is ontzettend servicegericht.

Aangezien we in de nacht zijn aangekomen en verder in het hotel zijn gebleven worden we nu pas geconfronteerd met de eerste cultuurshock. Toeteren is als een tweede taal in India die iedereen begrijpt. Twee korte toetertjes is vrolijk hallo zeggen, één korte om te vragen of je langs mag, één middellange om aan te geven dat je eraan komt en de welbekende lange claxon om aan te geven dat je jouw medeweggebruiker geen leuke vent vindt.

Aangekomen bij het volgende hotel blijken we als laatste in te checken van de groep. Wel prima op tijd maar iedereen is er al. Altijd even spannend om te zien wat voor soort mensen je mee op pad gaat de komende twee weken. Onze gids praat alvast even kort met ons en stelt ons gerust. Hij heeft van alles geregeld om ons de trip zo aangenaam mogelijk te maken zoals: hotelkamers op de begane grond, rolstoel tijdens excursies waar mogelijk en een laag bed in de overnight trein waarmee we zullen reizen. Kortom, met alles is rekening gehouden. Ook is hij gelijk eerlijk en zegt dat er een aantal momenten zullen zijn dat we veel moeten lopen en dat ik dan niet mee kan. Fair enough en wisten we van tevoren.

Op dat moment staan we nog in de lobby en komt er een Duits stel aangelopen dat ook bij onze groep hoort. Alistair en Helena. Zodra we op de kamer zijn zegt Davey: dat wordt mijn vriendin. Het klikt direct heel erg goed, dus ook dat is super fijn. Na het welbekende voorstelrondje en het delen van andere belangrijke informatie gaan we naar een dichtbij gelegen restaurant. Prettige aan het reizen met een gids is dat hij ook de juiste plekken kent waar hygiënisch wordt gewerkt om het risico op de "Dehli-belly" tot een minimum te beperken. Baghu (naam van onze gids) regelt voor Davey en mij een tuktuk zodat wij niet hoeven te lopen naar het restaurant. Een korte rit in een tuktuk voelt als een dagje achtbanen in Walibi. Toeteren voor het vaderland, manoeuvreren tussen het andere verkeer door, een verlaten stinkend steegje door en het gevoel hebben dat je ieder moment in de zijkant van je tuktuk gereden kunt worden.

Het restaurant is super gezellig ingericht, direct raak je met je reisgenoten in gesprek over waar ze vandaan komen, welke landen ze hebben gezien, wat voor werk ze doen en hoe hun familie eruit ziet. Kortom, stiltes vallen er niet terwijl de Indiaase biertjes rijkelijk vloeien. De geuren, kleuren en smaken van alle gerechten zijn echt waanzinnig. Alleen al voor het eten moet je eens in je leven naar India. Na een even doldwaze rit in de tuktuk terug naar het hotel gaan we direct op stok. Iedereen is moe van alle indrukken.

Dag 2

De volgende ochtend zitten we om 8 uur in de bus waarmee we de eerste week door India zullen reizen. Na een rondrit van een uur door New Dehli om nog even de belangrijkste bezienswaardigheden te bekijken, gaan we snel door richting Jaipur. De rit zal ongeveer 6/7 uur duren afhankelijk van het verkeer. Onderweg zullen we ook lunchen. De jetlag hebben we ook nog wel wat last van dus af en toe dommelen we wat in tijdens de rit.

Jaipur staat bekend als de roze stad vanwege de vele roze gebouwen die daar te vinden zijn. Sinds 2019 staat de stad op de Unesco-Werelderfgoedlijst.In het midden van de 19e eeuw was de binnenstad te klein geworden voor de groeiende bevolking. Ondermaharadja Ram Singh IIwerd begonnen met de aanleg van wijken buiten de stadsmuur. Ter gelegenheid van het bezoek van deprins van Walesin 1876 werd de stad roze geschilderd, traditioneel de kleur van de gastvrijheid onder deRajputs. De kleur van de oude binnenstad is tot op de van vandaag dus nog steeds roze en daar dankt Jaipur dus ook de bijnaam aan.

Bij aankomst in Jaipur gaan we eerst naar het hotel waarna de groep op wandeling gaat door de oude binnenstad en degenen die dat willen mogen deelnemen aan een Bollywood dansles. Ook kunnen zij vliegeren vanaf het dak van het restaurant waar we die avond zullen eten. Helaas zit de wandeling er voor mij nog niet in dus blijf ik achter in het hotel om even bij te tanken. Later op de avond voeg ik me weer bij de groep in het restaurant. Een paar uur later zit Davey vol met verhalen over wat ze allemaal hebben gezien en meegemaakt. Je beleefd zoveel in een hele korte tijd tijdens een georganiseerde reis. Je hoeft niets zelf uit te zoeken en je komt op de beste plekjes, dat is zeker een groot voordeel. Het restaurant is op een rooftop waar ik gemakkelijk met de lift omhoog kan. Fantastisch uitzicht en mooi om de honderden vliegers boven de stad te zien zweven. Je zintuigen worden hier op iedere mogelijke manier geprikkeld.

Dag 3

Vandaag weer een druk programma voor de boeg. Nog steeds last van de jetlag helaas, dus ik merk als snel dat ik moe aan de dag begin en dat het lichaam hard aan het werk is met herstel van m'n been. Dat mag de pret uiteraard niet drukken. Afgelopen nacht is er een giga storm over Jaipur heen getrokken, het onweer was letterlijk oorverdovend en de elektriciteit viel meerdere keren weg. Om 6 uur in de ochtend staan we klaar om te vertrekken richting de plek waar we een vaart in de heteluchtballon zullen maken. Aangezien het een vrij prijzige aangelegenheid is besluiten alleen Alistair en Helena met ons mee te gaan. Rond 07.00 komen we bij het veld aan en al snel mag ik met m'n pootje op audiëntie bij de piloot. Gezien de afgelopen storm en het winderige weer op dat moment kan hij geen zachte landing garanderen. Mijn ballonvaart houdt dus al op voordat die begonnen is. De ballon wordt verder gereed gemaakt en al gauw komt voor Davey en de anderen ook slecht nieuws, de wind is te hard dus de hele vlucht wordt afgeblazen. Natuurlijk ontzettend balen, maar safety first. We sluiten een pact om het over een tijdje in Turkije nogmaals met z'n vieren te gaan proberen.

Een beetje een roerige ochtend dus en helaas ook wat uren slaap misgelopen hierdoor. Zodra we terug zijn nemen we een ontbijtje en moeten we ons alweer klaarmaken voor de volgende trip: het Amber Fort op één van de heuvels bij Jaipur. Ik heb de mazzel dat de bus ook nog even door het oude centrum rijdt en Baghu steekt speciaal voor mij nog even van wal over wat er allemaal te zien valt.

Het Amber Fort is alleen te bereiken met een jeep en bovenop is voor mij een rolstoel geregeld en een mannetje die er zijn beroep van heeft gemaakt om gehandicapten zoals ik door het fort te duwen. Tijdens de trip door het fort begrijp ik al snel waarom. Ik ga met 2 wielen van de grond en af en toe door twee man sterk over drempels, traptredes en redelijk steile opritjes van af en toe 50 meter lang. Achterstevoren, op m'n rug, half uit de stoel hangend. Ik ben weer even terug in De Efteling.

Terug uit het fort stappen we weer in de bus, stoppen nog even snel bij een drijvend kasteel voor de nodige injectie aan Insta foto's voordat we verder gaan naar de wat meer toeristische plekjes waar edelstenen worden geslepen en waar wordt uitgelegd hoe textiel wordt bedrukt. Davey gaat lekker mee op de shopping spree terwijl ik even languit ga achterin de bus. Voor mij is deze dag even te intens en dus moet ik de verhalen overbrengen middels de overlevering van Davey. De buit: een delicaat kettinkje met paarse edelsteentjes en een zelf bedrukt stukje textiel. Geen gekke score.

Hierna staat er nog een afsluitende activiteit op het programma die in het teken staat van astrologie. Jaipur heeft een rijke geschiedenis in astrologie die terug gaat naar de tijd van de eerste Maharadja's. Onze gids heeft speciaal voor ons een professor op de kop getikt die ons alle ins and outs verteld over de astrologische instrumenten die we voor ons zien op de binnenplaats van het museum. Hij weet aan de hand instrumenten door inval van het zonlicht op de minuut precies aan te geven hoe laat het is. Heel gaaf. Ook geeft hij handlezingen voor 1000 Roepies voor degenen die daar geïnteresseerd in zijn. Davey gaat ervoor. De slotsom: er zit vertraging in het krijgen van kinderen, Davey is creatief, ondernemend en eigenwijs, zal succesvol worden buiten haar geboorteplaats en met een rustige en wijze man trouwen die een adviserende rol in z'n leven zal vervullen. Vooral dat laatste is spot on.

Ik ben echt doodop van de dag en besluit terug te gaan naar het hotel waar ik wat slaap ga inhalen en mezelf te goed doe aan de zoveelste butterchicken. Butterchicken komt inmiddels uit iedere porie van m'n lijf. Davey en de groep gaan naar de bioscoop om een Bollywood film te kijken en dat blijkt ook een beleving op zich. Er speelt een actiefilm vol met marteling (Davey's favoriete genre) en de zaal wordt wild van opwinding, terwijl de kleine kinderen niet durven te kijken en de baby's krijsend op de schoot liggen. De praktijken van de Indiaase PRI-therapeuten zullen voorlopig goed gevuld blijven.

Als de groep terugkomt bij het hotel lig ik al op één oor. Hopend op een goede nacht en dan morgen naar Agra voor één van de highlights: De Taj Mahal.

Taj Mahal

Dag 4

Na de pittige dag van gisteren heb ik echt als een baby geslapen. Ook Davey heeft uitstekend geslapen. We zijn eindelijk door die hardnekkige jetlag heen en aangepast aan het nieuwe ritme. Om stipt 07.15 zitten we weer in de bus onderweg van Jaipur naar Agra. Agra is woonplaats van de Taj Mahal. Eén van de hoofdredenen om naar India te gaan is toch wel het aandoen van deze mythische plek. Een aantal reisgenoten hebben zelfs foto's van vaders, moeders en opa's en oma's mee met de Taj Mahal op de achtergrond, om nu zelf op die plek hun eigen foto's te nemen.

Even een klein stukje uit de geschiedenisboeken:

De Taj Mahal is een mausoleum in de Noord-Indiase stad Agra. In de 17e eeuw gaf de Indiase grootmogol Sjah Jahan opdracht tot de bouw van het grafmonument voor zijn hoofdechtgenote Mumtaz Mahal, die in het kraambed was gestorven. Na zijn eigen dood is ook het lichaam van Sjah Jahan er in bijgezet. De Taj Mahal is gebouwd in de mogulstijl, een mengvorm van islamitische en hindoe architectuur.

Het witmarmeren, sprookjesachtige gebouw is 58 meter hoog, 56 meter breed en versierd met ingelegde stenen. Het is volkomen symmetrisch, een effect dat visueel wordt versterkt doordat er een uitgestrekte tuin met een langgerekte waterpartij voor ligt. Het gebouw zelf staat ook nog eens op een verhoogd marmeren platform van maar liefst 10.000 vierkante meter.

De vier minaretten op de hoeken zijn later toegevoegd en zijn zo gebouwd dat ze bij een eventuele aardbeving niet op het mausoleum zullen vallen. Ze staan namelijk iets scheef zodat ze altijd de gewenste richting op zullen vallen. Aan de (naar Mekka gerichte) westzijde van het gebouw bevindt zich een moskee en aan de oostkant van het gebouw bevind zich een gastenverblijf.

De Taj Mahal is een van de bekendste gebouwen op de Wereld erfgoedlijst van de UNESCO waar het sinds 1983 op vermeld staat. Het werd al voor de verkiezing van de nieuwe wereldwonderen door veel mensen gezien als een niet-klassiek wereldwonder. Per jaar bezoeken zo’n 2 miljoen mensen dit gebouw dat op zijn mooiste is tijdens zonsopgang omdat het gebouw dan een roodgouden kleur krijgt. Andere kleuren die het gebouw aan kan nemen afhankelijk van de lichtinval zijn goud, wit of parelmoer.

Rond half 2 komen we aan bij het hotel en uiteindelijk zullen we rond 15 uur aankomen bij het complex waar de Taj Mahal staat. Op de foto's spreekt het gebouw altijd al tot de verbeelding en ziet het eruit als een magische plek. Maar zodra je door de poort loopt en het geheel met het blote oog ziet, dat is nog vele malen indrukwekkender. De kleur en de architectuur van het gebouw maken het geheel bizar indrukwekkend. Davey is al dagen nerveus voor dit moment. We hebben drie uur de tijd om rond te dolen op deze mythische plek. Die drie uren zijn voldoende maar vliegen ook voorbij. Als we naar buiten lopen kijken we nog een keer achterom om een laatste glimp op te vangen. Wow.

Voor ons was de Taj Mahal na Chichen Itza, het Colosseum, Machu Picchu en Petra het vijfde wereldwonder dat we van dichtbij hebben mogen zien. Nog twee te gaan.

Na wederom een vermoeiende maar bevredigende dag sluiten we af met wederom de nodige Indiaase curries. Morgen gaan we direct weer door naar de volgende plek: Orcha. Hier zullen we wat meer kennis maken met lokale gebruiken alvorens we de nachttrein (13 uur) nemen richting Varanasi. De laatste stop voordat we de oversteek naar Nepal maken.