Nou lieve mensen, daar zijn we weer. 10 dagen India, voelt als een half jaar in het gewone-mensen-leven. Ik zei gisteren tegen Davey, je bent blij dat je het hebt meegemaakt maar je bent ook blij dat je de oversteek gaat maken naar een rustiger oord: Nepal. Momenteel zitten we in de trein richting de grens met Nepal. Wordt een lange vandaag. 6 uur met de trein, dan 3 uur met de bus, de grens over en dan nog een uur met de bus. In ieder geval ruim voldoende tijd om de blog weer eens wat bij te werken en het gekkenhuis dat India heet tot in detail te beschrijven.

Dag 5

Na een magische dag 4, vandaag een relatief vroege ochtendtrein richting het kleine Orcha. Orcha moeten we eigenlijk zien als een korte aanloop van de lange trip naar Varanasi. 3 uur treinen in het ochtendgloren van een ontwakend India. Wanneer je het oog over de straten en de velden laat glijden dan zie je alles dat je van India gewend bent te zien op tv. Straatkinderen die al spelend al het leed lijken te vergeten, het kastensysteem dat duidelijk zichtbaar is door de gehele maatschappij en over straat lopende koeien die overal voor verkeersopstoppingen zorgen.

Orcha is voor Indiaase begrippen een minuscuul dorpje, een druppel in een oceaan vol met steden waarvan je niet wist dat deze zo immens groot en overbevolkt konden zijn. Om die reden is Orcha voor ons als gezelschap een oase van rust en vooral schone lucht. Want dat is iets waar in de grote steden van India een chronisch gebrek aan is. Het hotel is brandschoon, je kunt er van de vloer eten. Ligt niet in de planning, maar het is mogelijk.

De tuin van het hotel heeft een prachtig uitzicht op, het op de achterliggende heuvel gebouwde, Orcha Palace. De groep zal vanmiddag het Orcha Palace bezoeken en een religieuze ceremonie bijwonen. Na alle indrukken van gisteren en het vele reizen besluit ik binnen te blijven en een gat in de middag te slapen. We spreken af dat ik tijdens het diner weer aansluit. Ik heb eigenlijk in mijn hoofd dat ik in ieder geval alle absolute hoogtepunten wil meepakken, dus als ik links en rechts een tempel of een ceremonie moet missen dan doe ik dat. De rolstoel voor het bezoek aan het paleis was al gereserveerd maar toch bedank ik.

Aangekomen bij het restaurant spreken de foto's en de verhalen weer tot de verbeelding. Wederom National Geographic waardige kiekjes die vrijwel iedereen met een relatief nieuwe telefoon tegenwoordig binnen een aantal seconden kan schieten. Helaas mis je af en toe toch wel wat dingen waar je achteraf graag bij had willen zijn. Maar dat wisten we ook vooraf, dus ik kan er goed mee leven.

Omdat we ook de volgende dag een vrij relaxte dag hebben wordt er spontaan besloten om in de tuin van het hotel een kampvuurtje te maken en een flink aantal halve liters bier te laten aanrukken vanuit een verder gelegen stad. Blijkbaar is bier hier niet standaard voorhanden. Muziek knalt uit de speakers en de telefoon gaat rond om zo om beurten een nummertje te kunnen kiezen dat in het land van herkomst populair is. Danny en Roberta showen de Engelse dansmoves, Diandra gooit de Braziliaanse heupen los en Juan en Daniella trakteren ons op een aantal uitvoeringen van de Merengue die toch minimaal van hoogwaardig amateurniveau zijn. Zodra de biertjes op zijn dooft langzaam het kampvuur en gaat iedereen om en om richting de kamers. De groep wordt steeds hechter en dat geeft extra kleur en waarde aan de reis.

Dag 6

Laten we dit een rustdag noemen richting de nachttrein die we vanavond zullen pakken. Vrijwel iedereen slaapt de ochtend door. Sinds gisteren staat er een groot bord voorin het hotel waarop alle massages staan die je vandaag in het hotel kunt krijgen. Vrijwel iedereen neemt er één. We kunnen wel zeggen dat iedereen bijzondere ervaringen heeft. Al snel sijpelen de berichten binnen: het was wel ok, een beetje gek, maar we hebben weleens beter gehad. Toch gaan we er maar voor.

De man die mij de massages geeft begint met een hoofd-, nek- en schoudermassage. Ontzettend goed en ontspannen. Het tweede deel van de massage had in mijn ogen iets van een aromatherapeutische behandeling moeten zijn...Deze meneer laat mij even de ogen opendoen en zegt in gebrekkig Engels: "Medicine, medicine", tegelijk wijzend op zijn keel. Ik knik maar instemmend, geen idee wat de beste man bedoelt. Maar al snel wordt dat duidelijk. Ik lig op m'n rug en hij laat eerst in mijn rechterneusgat een druppeltje van het goedje vallen. Daarna begint hij het langzaam via de buitenkant van mijn neus in te masseren. Je bent even zoekende naar hoe je moet ademhalen. En zodra je dat onder de knie hebt druppelt het spul via je neusholtes langzaam je keel in. Alwaar het een zeer onaangename prikkende werking heeft. Zowel het linker- als het rechterneusgat komen 3 keer aan bod. Mijn god, wat een onverwacht bizarre ervaring was dit. Dat kostte dus nog geld ook, haha.

Davey, heeft ook een bijzonder verhaal. Zij krijgt een full body massage van een vrouw en ook haar twee kinderen zullen de gehele massage aanwezig zijn. Echt rustgevend is het dus niet. Het dochtertje knijpt geregeld zachtjes in Davey haar arm en vindt het duidelijk spannend dat daar een grote witte vrouw bij haar moeder op de behandeltafel ligt. De opwinding bereikt een climax wanneer het meisje zelfs dermate geïntrigeerd blijkt te zijn door de tepels van Davey dat zij tegen haar moeder zegt: "look!", terwijl ze Davey haar tepel aanraakt.

We komen redelijk tegelijk uit de behandeling, kijken elkaar aan en beginnen spontaan te lachen. Over een aantal weken maar even onze zonden reinigen in Fort Beemster. Ook weer typisch India waar dit soort dingen de normaalste zaak van de wereld is.

Dan is het uiteindelijk zover en stappen we in een auto richting het station om de nachttrein richting Varanasi te nemen, onze laatste stop in India. De nachttrein is een ervaring op zich. De slaapcoupes bestaan uit een lange gang met aan de ene kant van het gangpad twee bedden boven elkaar en aan de kant een soort hokje met links en rechts drie bedden boven elkaar, waarvan het middelste bed aan twee haken vastgemaakt dient te worden. De bedden zijn van hetzelfde materiaal als een massagetafel en dus niet heel erg comfortabel, ondanks dat we eersteklas reizen. Ruimte is er amper, dus je bent gedwongen om direct te gaan liggen. Je krijgt twee lakens, één voor op het bed en 1 voor onder de deken die je krijgt. Ook krijg je één klein kussentje. Ik slaap onderop en Davey een bedje daarboven in het midden. Naast mij ligt een oudere local die direct alle lichten uit knalt en iedereen dwingt tot het doen van een poging tot slapen. Oordopjes in, ogen dicht en daar gaan we.

Dag 7

De nacht kom je door met hazenslaapjes van 2 á 3 uur per keer. De reis duurt 11 uur en door het ruimtegebrek blijf je toch draaien. De man naast mij heeft vannacht in z'n slaap een heel regenwoud gekapt. Echt niet te harden. Slaapabneu is er niets bij. Gelukkig kom ik met de oordopjes redelijk de nacht door, ik word vrijwel alleen wakker van de 4 keer dat de man naast mij naar het toilet gaat. Ook doet hij om 8 uur in de ochtend alle lichten aan, gaat bij een andere local aan het voeteneind zitten en zet op volume 48 een YouTube filmpje aan. De man wordt op meerdere manier duidelijk gemaakt dat zijn gedrag niet gewenst is, maar hij trekt zich er niets van aan. Andere cultuur is prima, asociaal gedraag is echter universeel herkenbaar.

Rond 10.30 staan we dan eindelijk op het station van Varanasi. We worden door onze gids gewaarschuwd dat Varanasi de gekste van alle steden is waar we zijn geweest en hij benadrukt met klem dat je een mondje moet gebruiken tegen de uitlaatgassen. De bus staat klaar, we springen erin en zijn onderweg naar het hotel.

Aangekomen bij het hotel is iedereen gesloopt en al snel merken we dat in Varanasi de hygiëne ook niet heel hoog in het vaandel staat. Het hotel is enigzins in staat van verval en het is duidelijk dat er met de Franse slag wordt schoongemaakt.

Varanasiis een stad in de Indiase deelstaat Uttar Pradesh. Ze bestaat al langer dan 2700 jaar en is een van de oudste steden ter wereld. De stad ligt aan de heilige rivier de Ganges, in het (gelijknamige) district Benares (Varanasi) en heeft ongeveer anderhalf miljoen inwoners. De stad is een van de belangrijkste pelgrimsplaatsen voor het Hindoeïsme in India. Pelgrims komen zich ritueel reinigen in de rivier op daarvoor bestemde oevers (zogenaamde ghats). Zoals onze gids later zal zeggen over de Ganges waaraan Varanasi ligt: "You are now on the most holy river, in the most holy place watching the most holy ceremony".

De groep gaat weer op een oriënterende wandeling en ik zal later aansluiten bij de bootreis over de Ganges. Ondertussen doe ik even een powernappie in het hotel. Aan het einde van de middag spring ik in een tuktuk om mij te voegen bij de rest van de groep. Onze gidsheeft geen woord teveel gezegd. De 45 minuten durende rit door de straten van Varanasi is chaotisch en je wordt letterlijk doof getoeterd. Of het mondkapje veel verschil maakt is de vraag maar het maakt de prikkeling in de keel wel iets dragelijker. Aan de ogen voel je hoe heftig de uitlaatgassen hier zijn. Als buitenstaander voel je je na zo'n rit behoorlijk misselijk.

Aangekomen aan de oever van de Ganges moet ik met mijn krukken eerst nog wat steegjes door waar de menselijke uitwerpselen langs de kant van de weg liggen. Goede acrobatische oefening op krukken. Vervolgens moet ik nog 40 tredes (schatting, niet geteld) omlaag huppen met m'n krukken alvorens ik professorisch de boot wordt ingetakeld.

En toch is het allemaal de moeite waard. De Ganges is dus één van die plekken die ik tijdens deze reis niet wil missen.Voor dehindoesis de Ganges een heilige rivier. Hindoes vereren de riviergodinGanga, waar om de twaalf jaar een festival van 55 dagen voor wordt gevierd. Ook buiten dit festival om trekken jaarlijks miljoenen hindoes naar steden aan de Ganges om hunzielte reinigen door zich te wassen in de rivier. Als hindoes sterven, worden zij gecremeerd. Hun as wordt daarna als het kan in de Ganges gegooid.

De Ganges is een van de meest vervuilde rivieren ter wereld. De vervuiling wordt veroorzaakt door uitwerpselen, as, menselijke resten en chemische middelen. Door het op veel plaatsen ontbreken van riolering komen de uitwerpselen van omliggende bewoners vaak rechtstreeks in de rivier terecht. Tegelijkertijd wordt het rivierwater gebruikt om mee te koken en om in te baden. Smerige heiligheid zullen we maar zeggen?

De bootreis is echter prachtig. We aanschouwen de crematies en de ceremonies vanaf het water. Je voelt aan alles dat je op een zeer heilige en mythische plek bent. Ter afsluiting mag iedereen twee van de welbekende waxinelichtjes omringd met bloemen het water op laten en twee wensen doen. Alle lichtjes die op het water drijven geven het geheel een nog dramatischer effect. Davey is er even emotioneel onder, ondanks dat het een gestoord land is, is India alles dat zij zich er bij heeft voorgesteld.

We eten nog even vlug iets in een restaurant maar iedereen is uitgeteld en gaat al snel naar bed.

Dag 8

We komen langzaam in het deel van de trip dat de dagen iets minder gevuld zullen zijn. Vandaag staat alleen nog de sunset bootreis op de Ganges op het programma. De Ganges in de ochtend is namelijk een totaal andere ervaring dan de Ganges in de avond. Om te beginnen zijn we mooi op tijd voor een prachtige zonsopgang vanaf het water. Het zorgt dat de hele groep een minuut of 10 ademloos zit te kijken.

Langs de oevers staan mensen zich uitgebreidt te wassen om vervolgens een "verfrissende" duik te nemen. Als westerling ben je direct 5 dagen ziek als je dit doet. Het idee erachter is het wegspoelen van jouw zonden op een van de heiligste plekken uit het Hindoeïsme. Ook worden er weer verschillende ceremonies afgespeeld. Ik zeg tegen Davey dat ik hier eigenlijk voor het eerst het gevoel heb dat er geen element aamwezig is waarbij het de bedoeling is om toeristen te trekken of geld te verdienen. Deze mensen geloven intens en oprecht in hun rituelen, ceremonies en goden. Geen Indiër kan eraan ontsnappen. Zelfs onze gids, waarvan wij het idee hebben dat hij een moderne jonge gozer is, is diep religieus en heeft op zijn nachtkastje ook een flesje met heilig water uit de Ganges staan.

Na de bootreis voor de laatste keer de 40 traptredes op krukken omhoog. Wauw, dit hebben we dan ook weer gezien en achter de rug. Na wederom een gestoorde rit in de tuktuk terug naar het hotel krijgen we de keuze: nog een ronde met een tuktuk langs wat tempels en een zijdeweverij of relaxen in het hotel. Voor ons beide was het een vrij intense week. We hebben het gevoel dat we al zoveel gezien hebben en al een maand op pad zijn. Morgen staat de lange trip naar Nepal op het programma. Lang verhaal kort: wij blijven met onze Britse vriend Danny in het hotel.

We pakken nog wel even een tuktuk om langs een restaurant te gaan dat de wel bekende Samosa's verkoopt. Die moeten we toch een keer geprobeerd hebben. Samen met Danny hebben we eigenlijk al snel spijt. Het is een ongelofelijk gekkenhuis op de weg en de uitlaatgassen grijpen je bij de keel. Op de terugweg naar het hotel bezweren we dat dit onze laatste keer in een tuktuk is in India, haha.

Een half uurtje later zitten we op de rooftop van het hotel in een heerlijk zonnetje te genieten van een ijskoud biertje. Met Danny hebben we het over thuis, de afgelopen reizen en de dromen voor de toekomst. We doen nog een afzakkertje in de bar van het hotel. Zodra de groep terug is dineren we in het hotel en gaan we vroeg naar bed. Morgenochtend om 04.15 in de lobby van het hotel.