Dag 9

De zondag begint vroeg en is voor ons helaas geen rustdag deze keer. Om 04.15 staan we allemaal in de lobby om aan boord van de bus te klimmen. We gaan India vandaag definitief achter ons laten en staan voor een 12 uur durende trip richting de grens van Nepal. We zullen beginnen met een 6 uur durende trip in de trein naar Gorakhpur om van daaruit met een bus naar onze lunchplek te rijden. Van daaruit in één ruk door naar de grens om vervolgens zo snel mogelijk een exitstempel van India te bemachtigen en vervolgens het visum en stempel een kilometer verderop in Nepal.

Onze gids heeft ons twee dagen geleden aangegeven dat als we op andere plekken eten dan door hem aangewezen, hij genoodzaakt is om ons achter te laten als we daarvan ziek worden. Hij heeft dat al eens eerder meegemaakt, je mist dan een aantal dagen en moet de groep later weer inhalen.Helaas gaat het al voordat we de trein bereiken goed mis. Davey heeft vannacht alles er aan beide kanten uitgegooid. Als we beneden komen zien we ook Danny ongemakkelijk heen en weer lopen. Als ik vraag of het gaat, zegt hij: "I feel fucking sick man, been throwing up all night". Uiteraard wil niemand dat onze gids Baghu dit hoort voordat we in de trein zitten. We klimmen aan boord van de bus en staan binnen een half uur op het station van Varanasi.

We zorgen dat Davey en Danny wat achteraan lopen. Links en rechts verdwijnen zij tussen wat geparkeerde auto's om uit het zicht van de gids nog één keer alles eruit te gooien. We moeten last minute van platform wisselen en een stuk lopen. Op dat moment blijkt ook Diandra ziek te zijn en bijna flauw te vallen. Oh men, de laatste dag in India en er gaan toch nog een aantal mensen voor de bijl.

Zodra de trein begint te rijden begint het onze gids te dagen dat er een aantal mensen goed ziek zijn. We hebben niet op gekke plekken gegeten maar denken dat het de laatste dag in het hotel is misgegaan. Meteen worden alle reisapotheken geplunderd om onze zieke kindjes te verzorgen, maar het wordt voor hen een uitzonderlijk lange dag.

Aangekomen in Gorakhpur, na een lange treinreis van ongeveer 6 uur, staat ons een "kleine" verrassing te wachten. In letterlijke en figuurlijke zin omdat we in een bus van 6 bij 2 meter gepropt worden om de tocht naar de grens vol te maken. Onderweg nog een stop bij een collega van onze gids om te lunchen, mooie ervaring om bij locals thuis te eten. Davey en Danny krijgen niets naar binnen en Diandra maakt zelfs even gebruik van een slaapkamer om een half uurtje te slapen.

Tegen zonsondergang komen we eindelijk aan bij de grens. In een klein kantoortje moeten we onze exitstempel halen waar 3 gepensioneerde mannen, die zelden een computer hebben gezien, ons extreem traag van wat inkt in ons paspoort voorzien. Een uur later maken we ons uit de voeten naar het Nepalese immigratiekantoortje 600 meter verderop. Ik word als een koning op zijn troon op een rickshaw gezet zodat ik niet hoef te lopen. Onze gids heeft werkelijk alles tot in de puntjes geregeld.

Aangekomen bij het kantoortje moeten we 40 dollar per persoon betalen voor ons visum. Alleen het aftikken van de dollars kost al een half uur aangezien de man die het geld incasseert, ieder biljet grondig onderzoekt op scheurtjes, penstrepen of andere oneffenheden. Ieder biljet moet klokgaaf zijn om door de ballotagecommissie te komen. Gelukkig hebben we de Amerikaanse zusters Molly en Erin mee die een zak vol vers gepinde 20 dollarbiljetten bij zich hebben. De man drijft het zo extreem op de spits dat de Amerikanen op een gegeven moment 20 biljetten voor de man neerleggen en zeggen: "Hier kies jij de mooiste maar".

Als klap op de vuurpijl is het immigratieformulier van Davey verkeerd ingevuld en moet deze opnieuw. Rond 19 uur is alles ingevuld en stappen we onze nieuw bus in die echt super is. Deze bus zal de rest van de trip bij ons blijven dus dat is echt heel fijn. Nog 45 minuten rijden richting het hotel. Tijdens de rit weet je niet wat je meemaakt. Na een week in een land met 1.4 miljard mensen en toeterende tuktuk's die je om de oren vliegen is Nepal met z'n 30 miljoen inwoners en kalme straten een oase van rust.

De hotels in Nepal zijn ook veel beter omdat Nepal voor 60% leunt op toerisme en India voor slechts 1%. Er is dus veel concurrentie en daarom is de kwaliteit hoger. Na een schaal Nepalese Momo's en een welverdiend ijskoud biertje nemen we een warme douche en vallen als baby's in slaap. Wat een dag, maar we zijn er.