Dag 14

Vandaag zitten we rond 7 uur in de bus. Het clubje bestaat uit 6 aangezien de andere helft van de groep heeft besloten om met het vliegtuig naar Kathmandu te reizen. Wij, Alistair en Helena, Danny en Maggie hebben ervoor gekozen om met de bus te gaan. Als snel lijkt dat een goede keuze omdat de vlucht minimaal 5-6 uur vertraging heeft opgelopen. Sneu voor aangezien zij het vliegtuig pakten om zo lang mogelijk te kunnen doorbrengen in de hoofdstad van Nepal. Even lijkt het erop dat wij met de bus eerder zullen aankomen dan. Maar je voelt het al, helaas. Opeens lijkt er op iedere bergpas een verkeersopstopping te zijn. Uiteraard wordt er ook nog geluncht onderweg. Het landschap is prachtig maar de rit is lang en schiet helemaal niet op. Uiteindelijk komen we helemaal gammel om 18 uur aan in Kathmandu.

Om 19.30 staat ons laatste gezamenlijke etentje op het programma, dus het is even de tassen dumpen en snel door. Davey heeft een gezamenlijke kaart voor onze gids geregeld en iedere doet een flinke fooi in de bijgesloten envelop. De sfeer is gemoedelijk, bruisend en emotioneel. Je maakt zoveel mee samen gedurende twee weken en zoals gezegd is de groep volledig met elkaar versmolten. Het voelt raar dat je deze mensen wellicht nooit meer gaat zien. Ongeacht het feit dat de klik zo goed was beseft iedereen als snel, dit gaat ook weer verwateren. Davey neemt het woord om onze gids te bedanken en iedereen beaamt de mooie woorden. Hij heeft niets laten liggen om ons een droomreis te bezorgen. Innige omhelzingen volgen na het eten, waarbij die tussen Davey en Roberta intens is. Roberta is bijna 50 en heeft zich ontpopt tot moeder van de groep en de klik tussen haar en Davey was er direct. Ze kunnen elkaar moeilijk loslaten, de tranen vloeien en er wordt plechtig beloofd elkaar op te gaan zoeken.

We gaan nog even snel met Danny, Alistair en Helena op klankschalen-jacht, maar als die jacht voortijdig strand zoeken wij de hotelkamers op. Morgenochtend moeten we om 6.30 uur stand-by staan. Dan kunnen we ieder moment opgeroepen worden om onze helikoptervlucht naar de Mount Everest te maken. Tijdens de busreis hét gespreksonderwerp. De spanning zit er al aardig in.

Dag 15

De laatste dag wordt er één om nooit te vergeten. Om half 7 zijn de tassen gepakt en is het wachten tot we groen licht krijgen. En dat krijgen we uiteindelijk pas om 9 uur. Om 9 uur staat de jongen van de helikoptervluchten in de lobby en worden onze tassen in de taxi geladen. We zetten koers richting het vliegveld van Kathmandu. Na de vlucht zullen wij direct op de vlucht richting Dubai stappen, het past allemaal net.

In de ochtend was het winderig in de Himalaya's en daarom was onze vlucht uitgesteld. Het is nog steeds te winderig om op het Everest Basecamp te landen naar we besluiten toch door te zetten, dit is echt once in a lifetime. Na de laatste plasjes nemen we allemaal plaats in de helikopter. Shit just got real. Voor we het weten stap de piloot in, gieren de propellers en stijgen we op om met een geweldige u-turn af te buigen richting de Himalaya's. En wat is dit en bijzondere ervaring. Via koptelefoon kunnen we met elkaar communiceren maar alle vijf slaan we dicht van de verwondering. We vliegen Kathmandu uit en binnen een half uur vliegen we tussen en over de Himalaya's. Kan iemand ons knijpen? Dit voelt zo bizar surrealistisch. Je moet jezelf echt even toespreken om te beseffen waar je bent en wat je aan het doen bent.

Na ongeveer een uur landen we op om en nabij 4000 meter hoogte bij het Mount Everest hotel waar we prachtig uitzicht hebben op het hoogste puntje van onze aardbol. Ruim 6200 meter. Na een koffie en een gember theetje worden we al snel gemaand. We moeten verder, er komt namelijk minder weer aan en nu is het nog helder. Gelukkig hebben we de foto's nog. We krijgen vanuit het hotel een andere piloot die vier strepen heeft en duidelijk van wanten weet. Honderduit verteld hij wat we allemaal zien met de stuurpook nonchalant in z'n handen. Ook verteld hij dat hij de enige is die vandaag over het Everest Basecamp durft te vliegen, dus we hebben "geluk". Als we er aankomen kunnen we de Everest bijna aanraken, onwerkelijk en in absolute stilte aanschouwen we dit natuurfenomeen. Natuurlijk balen we dat we niet uit kunnen stappen maar we beseffen ons dat we desondanks op een magische plek zijn waar we waarschijnlijk nooit meer terug zullen komen.

De piloot geeft aan dat we nu snel met een omweg terug moeten omdat het zicht vermindert, maar wat zijn wij blij dat we dit hebben mogen zien en ervaren. Bizar mooi. De terugweg is inderdaad mistig en helaas heeft Davey toch ook weer een plastic zak nodig omdat ze last heeft van hoogteziekte. Ook de pilletjes werken dus niet voldoende. Gelukkig zijn we onderweg terug naar Kathmandu en dalen we snel. Met hoogteziekte de Mount Everest besteden, dat doen niet veel mensen je na.

Terug op het vliegveld is iedereen gaar. Het is moeilijk uitleggen wat 3 uur in een helikopter met je doet, maar je bent aardig verkreukeld. Het meest vreemde is dat wij nu worden gescheiden van onze maatjes van de afgelopen twee weken. Wij worden naar het vliegveld gebracht en zij terug naar het hotel. Het voelt heel raar om nu binnen een minuut afscheid te moeten nemen, maar that's life. We noemen het geen afscheid, maar tot snel. Alistair en Helena wonen vlak over de grens bij Ruurlo, dus daar gaan we zeker binnenkort een hapje mee eten. Danny en Roberta wonen beide in of vlakbij Londen dus ook hen gaan we proberen te zien in de toekomst.

Voor we het weten lopen we de ongeorganiseerde en krakkemikkige terminal van Kathmandu in. Toch is alles goed geregeld en hang ik al snel weer in een rolstoel. De vlucht naar Dubai gaat smooth, op de laatste kilometers na. Na wat lichte turbulentie trekt de piloot twee keer apart aan het stuur. Nog nooit eerder meegemaakt. Gelukkig krijgt Davey het niet mee. Nadat we zijn geland op Dubai gaat alles snel, binnen 50 minuten liggen we op een heerlijke hotelkamer bij te komen van onze bijzondere reis. Het moet nog even allemaal indalen maar dat gaat de komende dagen in Dubai waarschijnlijk wel komen.

Dubai

Tot en met donderdag 16 feb blijven we in Dubai. We zitten in een heerlijk 4-sterren hotel met 5 verschillende restaurants, een gym, een spa en een goed zwembad. Eigenlijk doen we in Dubai niets behalve uitslapen, zonnen en lekker eten (voornamelijk in het hotel). Dit hadden we echt even nodig. Op dinsdag gaan we even naar het grootste winkelcentrum in Dubai met een aansluitend bezoekje aan de Burj Khalifa (het hoogste gebouw ter wereld). Woensdagavond eten we, op aanraden van Bart en Christina, in het restaurant Weslodge op de 68ste verdieping van het Marriot hotel. Het uitzinnig is futuristisch en adembenemend. We eten kreeft en een heerlijke salade, niet alleen op hoogte maar dus ook lekker uit de hoogte. Dit was een heerlijk afsluiter van een geweldige trip.

De laatste dag kunnen we weer heerlijk uitslapen, nog een aantal uren bijkleuren aan het zwembad en voordat we het weten is het 14 uur en staan we bij de check-out van ons hotel. We rollen vervolgens Dubai airport binnen en worden met een mini hijskraan uiteindelijk het vliegtuig ingetakeld, met nog twee Volendamse vrouwen. We moeten er smakelijk om lachen.

Helaas gaat het op de vlucht van Transavia mis. Als wij al lang en breed zitten blijkt er een technische foutmelding op de linkermotor te zitten. De andere passagiers staan inmiddels in een dichte bus naast de open motor en de paniek slaat bij sommigen toe. Anderen blijken boos en een tikkeltje agressief door het wachten in de hete bus. Sommigen weigeren te boarden, anderen stappen weer uit en het mankement is pas na anderhalf uur verholpen. De piloot besluit in overleg met Amsterdam de vlucht af te blazen. Wat een domper. De piloot kan de veiligheid van de bemanning en de reizigers niet garanderen en annuleert daarom de heleboel.

Uren wachten we zonder duidelijkheid. We krijgen inmiddels akkoord van Transavia om de eerstvolgende vlucht met Emirates op hun kosten te boeken. 1000 euro p.p. en vertrekt morgenochtend om 8 uur. Inmiddels is het 23.00 en samen met de Volendamse dames nemen we een taxi naar het hotel dat we geboekt hebben. Iets over 12 liggen we verbouwereerd in bed met 5 uur slaap voor de boeg. Nu maar hopen dat Transavia haar beloftes nakomt.

Inmiddels hangen we in de lucht met een Emirates dubbeldekker. Wat een wereld van verschil. Geen asociaal volk aan bord, keurig personeel en heerlijk eten. Ook kan ik naast Davey zitten omdat de meneer naast haar zo vriendelijk is om zijn stoel met mij te ruilen. Op naar huis zodat we lekker op ons gemak alle foto's kunnen terugzien. Wat een tocht, wat een reis. Op naar de volgende.

Tot snel!